Молитвата е патување кое започнува со темнина и завршува со светлина.
Тоа не е момент на утеха, туку момент на предавање. Кога се молиме во темнина, во чувство на одвоеност од Бога, го нудиме најдлабокиот дар - нашата ранливост.
Во таа тишина и во таа смисла на напуштање се појавува Бог. Не за да ги задоволи нашите непосредни желби, туку да нè преобликува, да нè отвори за Неговата благодат и да нè направи подготвени да ја прифатиме Неговата волја.
Молитвата не е момент кога бегате од страдањето, туку кога го прифаќате страдањето. Кога стоиме пред Бога, не со барања или очекувања, туку со посветеност и понизност, конечно стануваме садови кои можат да ја примат Неговата љубов.
Чувството дека Бог не нè слуша не е Неговото отсуство, туку наше отуѓување кое бара исцелување. Тоа исцелување започнува со прифаќање на вашата состојба - нашата слабост, грешност и чувство на одвоеност.
Простувањето како молитва на дело:
Како што Бог ни простува, така и ние сме повикани да им простуваме на другите. Простувањето е уште една форма на молитва, молитва на дело. Кога простуваме, покажуваме дека сме ја разбрале длабочината на Божјата љубов и милост. Го откриваме Неговото присуство во нас и во другите. Простувањето не е само чин на зборови, туку дело на срцето - откажување од правото на одмазда и прифаќање на другиот како икона Божја, без оглед на неговите маани.
Како да се насочите во молитва и простување:
1. Почеток со благодарност: секоја молитва започнете ја со благодарност, дури и во најтемните моменти. Благодарноста ја отвора вратата на срцето кон Божјото присуство.
2. Признание за слабост: Не бегајте од чувствата на недостојност. Бог не го бара совршеното, туку оние кои се подготвени да се отворат за Неговата благодат.
3. Континуитет: Дури и кога се чувствувате празно, продолжете да се молите. Верата често е одлука, а не чувство.
4. Размислување за Христос: Кога ви е тешко, запомнете дека Христос се молел и во Гетсиманската градина, чувствувајќи го товарот на човештвото. Тој ги разбира вашите маки и ги прифаќа.
5. Практикување на простување: Молете се за сила да простите, дури и кога не се чувствувате подготвени. Зборовите на молитвата со текот на времето ќе го преобликуваат вашето срце.
6. Тишина пред Бога: Понекогаш не се потребни зборови. Само тишината пред Него може да донесе мир кој го надминува секое разбирање.
Најважно е да разбереме дека во секој момент, дури и во најмрачните, Бог веќе работи. Темнината што нè опкружува е само платното на кое најсилно свети Неговата светлина. Сè што бара е твоето срце, предадено, отворено и подготвено.
Како што рекол Свети Јован Златоуст: Не е важно колку зборуваш, туку колку горливо го бараш Бога.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_15.html
