Не плашете се од исповед. . . туку од себе си
Во откупувањето на гревовите ставаме точки, а не запирки.
Изговорот е себичното уредување на душата. Лажна покривка . Оди на исповед додека си отишол и си го збркал животот. Мораме сериозно да ги сфатиме нашите животи во одреден момент. Дали излажавме? Ја преземаме целосната одговорност за нашите постапки, ја менуваме нашата животна ориентација и правиме нов почеток од карпата на нашиот дух. Духовна служба!! Духовна хирургија!! Слободно, со свесност за тоа кои сме и што значи Светата Тајна Исповед. Не е само разговор брате мој. Целта на исповедта не е емоционално и психичко решавање. Секако дека црквата е присутна во маката и тешкотијата на човекот.
Во Светата Тајна на Светата Исповед ги земаме нашите рани, нашите парчиња, за да можеме преку покајание повторно да изградиме ново јас. Тоа сте вие и Христос! Во тоа време клекнуваш пред Господовите нозе. Замислете дека вашето спасение ќе зависи од тоа што ќе го кажете. Слободно извадете ги на површина грешките, страстите, гревовите, тешкотиите, болката, преземете ја одговорноста за она што се случило, а останатото препуштете му го на Христа. Само Телото и Крвта Христови можат да ги затворат раните без да остават лузни. Па да ги оставиме изговорите, не знаев, не сакав, можеби, ако итн. Изговорите никаде не стигнуваат, туку наместо тоа, вие одите да го заштитите демонот што ве моли за заштита да го задржи во себе.
Друга замка е да зборуваш и да обвинуваш други, додека ти си пред Христа а не другите!! Треба внимание, брате . Тоа сте вие и Христос во исповед. ТОЧКА. Исповедникот не е твој судија, тој е твојот пријател, твојот брат, твојот сопатник, твојата поддршка, прегратката Христова. Да го гледаме исповедникот како што одиме на лекар, а не како што одиме на суд да нѐ испрашуваат. Одиме слободно, одговорно, се празниме и одиме напред со одговорност и одлучност. Како што спортистот оди кај тренерот да го освои златниот медал!
Со изговори и криење и други чудни „трикови“ ќе влезете во лажно, психичко покајание без лекување. Да се оди кај Христа, тој што го извршил гревот, а не лажно-побожниот религиозен човек да го прими благословот и на тој начин да се причести за доброто. Со самобендисаност сигурно ќе одиме на карпа а не во рај.
Отците на Црквата велат дека не треба да си веруваме. Способни сме за се. Ќе паднеме, ќе правиме грешки, гревови. Како кога бевме деца. Но, знаевме дека Татковата прегратка е таму за да го избрише сето тоа и да го изгради од нула.
Духовното нема да влезе пред вас. Пред вас е Христос кој ви го отвора и осветлува патот на вашиот живот. Духовникот ќе биде покрај вас на овој пат. Ќе чекорите по патот со сопствените сили и одговорности. Одговорностите и одлуките не се пренесуваат, тие се преземаат како Крстот Христов. Тука е и клучот за спасението.
Запомни... На крштевањето ти ставија Крст. Не само за да го носите, туку и да се искачите!
Добра борба….
отец Спиридон Скутис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_87.html
