Отец Стивен Фримен: Најди го Бог во метежот
„Ако изговорам сто молитви дневно во тишината на Катуникија, а вие изговорите три молитви на сред градскиот метеж и вашите професионални и семејни обврски, тогаш сме еднакви.“
Свети Ефрем Катунакиски
Неодамна наидов на овој мал цитат и бев запрепастен од неговата проникливост и типична православна великодушност.
Добрината на светците е меѓу нивните најохрабрувачки аспекти. Исто така ја одржува темата на која често „медитирам“: скриеноста на духовниот живот. Темата за скриеноста постои во Христовото учење, навистина во целото Свето Писмо. Тоа можеме да го видиме и во изреките за Царството Божјо во кое тоа се споредува со изгубени пари или закопано богатство или бисер со висока цена. Тоа е нешто што изискува барање, копање дури и продажба на сè за да го стекнете.
Царството Божјо е нешто што не го знаете, но вреди да го дознаете. Меѓутоа, за да го дознаеме, мора да прашаме, да бараме и да тропаме. Поголемиот дел од животот го минуваме правејќи нешто друго.
Темата на стварноста и скриеност има две страни (или пак мене така ми се чини). Првата страна е постоењето на трагачот. Тоа е основниот став на поклоникот (а не туристот). Трагачот бара начин како да организира сè околу себе. На пример, еден увид кој го стенкав во текот на моето образование беше централното значење на „распрашувањето“. Мислев дека ги знам и ги имам сите важни одговори и да го живеам животот во склад со тоа („тинејџерска мудрост“).
За две години меѓу средното училиште и факултетот собрав повеќе одговори, но тие се покажаа како погрешни и почнаа да ми стигнуваат прашањата.
Тие прашања, далеку од префинети, ми дадоа внатрешен импулс кој поттикна одредени аспекти од моите студии на факултет, како и богословските години кои следеа подоцна.
Осум години после богословија, моите прашања, префинети со осум години служба во мантија, ме одведоа на докторската програма на Универзитетот Дјук. Одговорите кои почнаа да созреваат во тој период резултираа со мојот премин во православие десет години подоцна.
„Трикот“ е да продолжам да поставувам прашања, а не да замислувам дека, влегувајќи во православие, ги најдов сите одговори. Ништо помалку од Царството Божјо, воплотено и проживеано, не може да биде „одговорот“.
Морам да додадам дека „одговорот“ не е работа на располагање со повеќе информации. Информациите не нè спасуваат.
Другата страна на скриеноста се наоѓа во самите одговори. Царството Божјо го има овој аспект на скришност нè поради некоја малициозна Божја желба. Скриеноста постои за да негува во нас правилно расположение на ликот Божји во нас. Не разбираме, дека самиот Бог бара, бара и чука. Ние сме изгубената паричка, изгубената овца, богатство скриено во полето, бисерот со висока цена. Бог остава сè за да дојде меѓу нас и да нè „пронајде“. Неговата заповед, да се бара, да се бара и тропа, слична е на заповедта да бидеме како Бог. Мислам дека тоа е она што го прави љубовта.
Големо нарушување на нашиот потрошувачки животен стил е што ги мешаме купувањето со барањето. Нашите страсти-традиционално опишани како самољубие, ненаситност, страст, љубов кон парите и алчност, тага, мрзливост и потиштеност, или склоност кон досада, лутина, став, суетност и гордост, создаваат лажно чувство на барање. Страстите копнеат да бидат нахранети и сити. Меѓутоа, тие се нарушени (од различни причини) и генерално нè вовлекуваат длабоко во понорот на темнината и зависноста.
Често замислуваме дека аскетизмот е неприроден додаток на нашиот живот. Она што ние го замислуваме дека е „самоодрекување“ всушност е само нешто повеќе од напорот да живееме живот кој е навистина во склад со нашата природа.
Не можеме да бараме вистинска храна за душата сè додека не го пронајдеме вистинскиот глад на душата. Душата не е страст. Ниту е нешто на што веднаш помислуваме. Некои би рекле: „Ние сме гладни за Христос“. Тоа е апсолутно точно, но „Исус – страст“ е нешто што често се заменува со вистината.
Во деновите на Исусовите накази (субкултурно движење од 70-те години на минатиот век наклонет на хипи-традицијата) не беше необично да се слушне некој како вели: „Повеќе не ми требаат дроги – надуван сум со Исус“. Тоа беше делузија којашто создаде многу лажни патишта.
Патријархот Јаков во Стариот завет поминал поголем дел д својот живот избегнувајќи го вистинското прашање за својата душа. Му го украде правото по раѓање на неговиот брат и го избегна неговиот гнев. Иако беше наследник на ветувањето, тој бараше да го пронајде некаде на друго место (работејќи за својот дедо Лабан). Дури, кога одлучи да се врати дома и да се соочи со својот брат и да се соочи со она што Бог го бара од него, „прашањето на неговата душа“ дошло во фокус.
Последната ноќ пред да ја премине реката и да дојде пред својот брат, го пречека ангел (или Христова манифестација?). Се борел со него цела ноќ извикувајќи: „Нема да те пуштам сè додека нè ме благословиш!“ Бил „благословен“ кога ангелот му го исушил бедрото.
Но, во ранувањето добил благослов – ново име – Израил („оној кој се бореше и победи“).
Јаков не знаел дека е Израил сè додека не се соочил со прашањето: „Сакаш ли да ме благословиш?“ Јаков се борел со Бог. Свети Ефрем Катунакијски се борел со своите „сто молитви“. Ние се бориме со она што денот ќе ни донесе, вклучувајќи ги и неговите „три молитви“.
Што и да правиме во текот на денот важно е да не се изгубиме на сред она што го одвлекува вниманието, правете го само она што навистина е важно, „единствено потребно“.
Мораме да разговараме со Бог и да поставуваме прашања.
И да продолжиме да прашуваме, да бараме и да тропаме додека не го поставиме вистинското прашање.
Бог нè чека!
Отец Стивен Фримен: Најди го Бог во метежот
„Ако изговорам сто молитви дневно во тишината на Катуникија, а вие изговорите три молитви на сред градскиот метеж и вашите професионални и семејни обврски, тогаш сме еднакви.“
Свети Ефрем Катунакиски
Неодамна наидов на овој мал цитат и бев запрепастен од неговата проникливост и типична православна великодушност.
Добрината на светците е меѓу нивните најохрабрувачки аспекти. Исто така ја одржува темата на која често „медитирам“: скриеноста на духовниот живот. Темата за скриеноста постои во Христовото учење, навистина во целото Свето Писмо. Тоа можеме да го видиме и во изреките за Царството Божјо во кое тоа се споредува со изгубени пари или закопано богатство или бисер со висока цена. Тоа е нешто што изискува барање, копање дури и продажба на сè за да го стекнете.
Царството Божјо е нешто што не го знаете, но вреди да го дознаете. Меѓутоа, за да го дознаеме, мора да прашаме, да бараме и да тропаме. Поголемиот дел од животот го минуваме правејќи нешто друго.
Темата на стварноста и скриеност има две страни (или пак мене така ми се чини). Првата страна е постоењето на трагачот. Тоа е основниот став на поклоникот (а не туристот). Трагачот бара начин како да организира сè околу себе. На пример, еден увид кој го стенкав во текот на моето образование беше централното значење на „распрашувањето“. Мислев дека ги знам и ги имам сите важни одговори и да го живеам животот во склад со тоа („тинејџерска мудрост“).
За две години меѓу средното училиште и факултетот собрав повеќе одговори, но тие се покажаа како погрешни и почнаа да ми стигнуваат прашањата.
Тие прашања, далеку од префинети, ми дадоа внатрешен импулс кој поттикна одредени аспекти од моите студии на факултет, како и богословските години кои следеа подоцна.
Осум години после богословија, моите прашања, префинети со осум години служба во мантија, ме одведоа на докторската програма на Универзитетот Дјук. Одговорите кои почнаа да созреваат во тој период резултираа со мојот премин во православие десет години подоцна.
„Трикот“ е да продолжам да поставувам прашања, а не да замислувам дека, влегувајќи во православие, ги најдов сите одговори. Ништо помалку од Царството Божјо, воплотено и проживеано, не може да биде „одговорот“.
Морам да додадам дека „одговорот“ не е работа на располагање со повеќе информации. Информациите не нè спасуваат.
Другата страна на скриеноста се наоѓа во самите одговори. Царството Божјо го има овој аспект на скришност нè поради некоја малициозна Божја желба. Скриеноста постои за да негува во нас правилно расположение на ликот Божји во нас. Не разбираме, дека самиот Бог бара, бара и чука. Ние сме изгубената паричка, изгубената овца, богатство скриено во полето, бисерот со висока цена. Бог остава сè за да дојде меѓу нас и да нè „пронајде“. Неговата заповед, да се бара, да се бара и тропа, слична е на заповедта да бидеме како Бог. Мислам дека тоа е она што го прави љубовта.
Големо нарушување на нашиот потрошувачки животен стил е што ги мешаме купувањето со барањето. Нашите страсти-традиционално опишани како самољубие, ненаситност, страст, љубов кон парите и алчност, тага, мрзливост и потиштеност, или склоност кон досада, лутина, став, суетност и гордост, создаваат лажно чувство на барање. Страстите копнеат да бидат нахранети и сити. Меѓутоа, тие се нарушени (од различни причини) и генерално нè вовлекуваат длабоко во понорот на темнината и зависноста.
Често замислуваме дека аскетизмот е неприроден додаток на нашиот живот. Она што ние го замислуваме дека е „самоодрекување“ всушност е само нешто повеќе од напорот да живееме живот кој е навистина во склад со нашата природа.
Не можеме да бараме вистинска храна за душата сè додека не го пронајдеме вистинскиот глад на душата. Душата не е страст. Ниту е нешто на што веднаш помислуваме. Некои би рекле: „Ние сме гладни за Христос“. Тоа е апсолутно точно, но „Исус – страст“ е нешто што често се заменува со вистината.
Во деновите на Исусовите накази (субкултурно движење од 70-те години на минатиот век наклонет на хипи-традицијата) не беше необично да се слушне некој како вели: „Повеќе не ми требаат дроги – надуван сум со Исус“. Тоа беше делузија којашто создаде многу лажни патишта.
Патријархот Јаков во Стариот завет поминал поголем дел д својот живот избегнувајќи го вистинското прашање за својата душа. Му го украде правото по раѓање на неговиот брат и го избегна неговиот гнев. Иако беше наследник на ветувањето, тој бараше да го пронајде некаде на друго место (работејќи за својот дедо Лабан). Дури, кога одлучи да се врати дома и да се соочи со својот брат и да се соочи со она што Бог го бара од него, „прашањето на неговата душа“ дошло во фокус.
Последната ноќ пред да ја премине реката и да дојде пред својот брат, го пречека ангел (или Христова манифестација?). Се борел со него цела ноќ извикувајќи: „Нема да те пуштам сè додека нè ме благословиш!“ Бил „благословен“ кога ангелот му го исушил бедрото.
Но, во ранувањето добил благослов – ново име – Израил („оној кој се бореше и победи“).
Јаков не знаел дека е Израил сè додека не се соочил со прашањето: „Сакаш ли да ме благословиш?“ Јаков се борел со Бог. Свети Ефрем Катунакијски се борел со своите „сто молитви“. Ние се бориме со она што денот ќе ни донесе, вклучувајќи ги и неговите „три молитви“.
Што и да правиме во текот на денот важно е да не се изгубиме на сред она што го одвлекува вниманието, правете го само она што навистина е важно, „единствено потребно“.
Мораме да разговараме со Бог и да поставуваме прашања.
И да продолжиме да прашуваме, да бараме и да тропаме додека не го поставиме вистинското прашање.
Бог нè чека!
„Ако изговорам сто молитви дневно во тишината на Катуникија, а вие изговорите три молитви на сред градскиот метеж и вашите професионални и семејни обврски, тогаш сме еднакви.“
Свети Ефрем Катунакиски
Неодамна наидов на овој мал цитат и бев запрепастен од неговата проникливост и типична православна великодушност.
Добрината на светците е меѓу нивните најохрабрувачки аспекти. Исто така ја одржува темата на која често „медитирам“: скриеноста на духовниот живот. Темата за скриеноста постои во Христовото учење, навистина во целото Свето Писмо. Тоа можеме да го видиме и во изреките за Царството Божјо во кое тоа се споредува со изгубени пари или закопано богатство или бисер со висока цена. Тоа е нешто што изискува барање, копање дури и продажба на сè за да го стекнете.
Царството Божјо е нешто што не го знаете, но вреди да го дознаете. Меѓутоа, за да го дознаеме, мора да прашаме, да бараме и да тропаме. Поголемиот дел од животот го минуваме правејќи нешто друго.
Темата на стварноста и скриеност има две страни (или пак мене така ми се чини). Првата страна е постоењето на трагачот. Тоа е основниот став на поклоникот (а не туристот). Трагачот бара начин како да организира сè околу себе. На пример, еден увид кој го стенкав во текот на моето образование беше централното значење на „распрашувањето“. Мислев дека ги знам и ги имам сите важни одговори и да го живеам животот во склад со тоа („тинејџерска мудрост“).
За две години меѓу средното училиште и факултетот собрав повеќе одговори, но тие се покажаа како погрешни и почнаа да ми стигнуваат прашањата.
Тие прашања, далеку од префинети, ми дадоа внатрешен импулс кој поттикна одредени аспекти од моите студии на факултет, како и богословските години кои следеа подоцна.
Осум години после богословија, моите прашања, префинети со осум години служба во мантија, ме одведоа на докторската програма на Универзитетот Дјук. Одговорите кои почнаа да созреваат во тој период резултираа со мојот премин во православие десет години подоцна.
„Трикот“ е да продолжам да поставувам прашања, а не да замислувам дека, влегувајќи во православие, ги најдов сите одговори. Ништо помалку од Царството Божјо, воплотено и проживеано, не може да биде „одговорот“.
Морам да додадам дека „одговорот“ не е работа на располагање со повеќе информации. Информациите не нè спасуваат.
Другата страна на скриеноста се наоѓа во самите одговори. Царството Божјо го има овој аспект на скришност нè поради некоја малициозна Божја желба. Скриеноста постои за да негува во нас правилно расположение на ликот Божји во нас. Не разбираме, дека самиот Бог бара, бара и чука. Ние сме изгубената паричка, изгубената овца, богатство скриено во полето, бисерот со висока цена. Бог остава сè за да дојде меѓу нас и да нè „пронајде“. Неговата заповед, да се бара, да се бара и тропа, слична е на заповедта да бидеме како Бог. Мислам дека тоа е она што го прави љубовта.
Големо нарушување на нашиот потрошувачки животен стил е што ги мешаме купувањето со барањето. Нашите страсти-традиционално опишани како самољубие, ненаситност, страст, љубов кон парите и алчност, тага, мрзливост и потиштеност, или склоност кон досада, лутина, став, суетност и гордост, создаваат лажно чувство на барање. Страстите копнеат да бидат нахранети и сити. Меѓутоа, тие се нарушени (од различни причини) и генерално нè вовлекуваат длабоко во понорот на темнината и зависноста.
Често замислуваме дека аскетизмот е неприроден додаток на нашиот живот. Она што ние го замислуваме дека е „самоодрекување“ всушност е само нешто повеќе од напорот да живееме живот кој е навистина во склад со нашата природа.
Не можеме да бараме вистинска храна за душата сè додека не го пронајдеме вистинскиот глад на душата. Душата не е страст. Ниту е нешто на што веднаш помислуваме. Некои би рекле: „Ние сме гладни за Христос“. Тоа е апсолутно точно, но „Исус – страст“ е нешто што често се заменува со вистината.
Во деновите на Исусовите накази (субкултурно движење од 70-те години на минатиот век наклонет на хипи-традицијата) не беше необично да се слушне некој како вели: „Повеќе не ми требаат дроги – надуван сум со Исус“. Тоа беше делузија којашто создаде многу лажни патишта.
Патријархот Јаков во Стариот завет поминал поголем дел д својот живот избегнувајќи го вистинското прашање за својата душа. Му го украде правото по раѓање на неговиот брат и го избегна неговиот гнев. Иако беше наследник на ветувањето, тој бараше да го пронајде некаде на друго место (работејќи за својот дедо Лабан). Дури, кога одлучи да се врати дома и да се соочи со својот брат и да се соочи со она што Бог го бара од него, „прашањето на неговата душа“ дошло во фокус.
Последната ноќ пред да ја премине реката и да дојде пред својот брат, го пречека ангел (или Христова манифестација?). Се борел со него цела ноќ извикувајќи: „Нема да те пуштам сè додека нè ме благословиш!“ Бил „благословен“ кога ангелот му го исушил бедрото.
Но, во ранувањето добил благослов – ново име – Израил („оној кој се бореше и победи“).
Јаков не знаел дека е Израил сè додека не се соочил со прашањето: „Сакаш ли да ме благословиш?“ Јаков се борел со Бог. Свети Ефрем Катунакијски се борел со своите „сто молитви“. Ние се бориме со она што денот ќе ни донесе, вклучувајќи ги и неговите „три молитви“.
Што и да правиме во текот на денот важно е да не се изгубиме на сред она што го одвлекува вниманието, правете го само она што навистина е важно, „единствено потребно“.
Мораме да разговараме со Бог и да поставуваме прашања.
И да продолжиме да прашуваме, да бараме и да тропаме додека не го поставиме вистинското прашање.
Бог нè чека!
Source: https://www.tiveriopol.mk/otec-stiven-frimen-najdi-go-bog-vo-metezot/
