Писмо до жена која ја исмеваат што оди во црква
Одговорете на подбивањата со насмевка. Нивниот презир доаѓа од злобно срце, нека вашата насмевка е без злоба.
Исмејувањето доликува на незнаење, додека знаењето доликува на насмевката. Со својот потсмев тие ја зголемуваат честа на вашата молитва пред вечниот Судија. Бидејќи на Бога му е подрага молитвата на храбрата душа, опкружена со стрели на злоба, омраза, завист и потсмев.
Сите овие стрели имаат тап врв и остра основа, па ве одбиваат и ги фаќаат самите стрелци. Сопругата на кралот Давид, Мелхола, еднаш се исмевала со горливата молитва на нејзиниот сопруг. Со ова потсмев, Бог беше понавреден од царот Давид. Затоа Севишниот ја казни Мелхола: „А Мелхола, Сауловата ќерка, остана без рожба до денот на смртта своја“ (Цар.2 6:23). Секој што внимателно ја набљудува судбината на луѓето и настаните може да се увери дека дури и во нашево време Бог строго ги казнува оние што се потсмеваат на светоста.
А ти - ако мислиш дека секој говор им е посилен лек од тишината - кажи им на твоите потсмевачи: дали очите ме лажат или добро гледам? Вие што секојдневно ги молите трговците и земјопоседниците и полицајците, едниот за едниот, а другиот за другиот, дали ме исмевате, затоа што се молам на нашиот вечен Творец?
Зар не е посмешно да се моли на беспомошните отколку со Семоќниот? Зарем не е апсурдно да се обожава човекот наместо на Давателот на животот и Господ?
Некаде му е кажано на пророкот: „Проклет да е оној човек, што се надева на човек“ (Ерем. 17, 5). Секој кој својата надеж ја полага во смртен човек, во привремен балон и не ја става во Семоќниот Бог, очигледно е проклет. И ова проклетство врз него и врз неговата куќа може да се потврди со секојдневно искуство. Јасно е дека на ист начин е проколнат човекот кој се моли само на човекот, додека тој не се моли на Оној кој има сè и може да прави сè. Но, внимавајте, понекогаш тишината е покорисна од овие зборови.
Првото потсмев ја збунува душата што се моли. Но, вие веќе преживеавте и не се откажавте од молитвата. Додека повторното исмевање е туркање.
Самиот велиш дека имаш искуство во ова. Сега чувствуваш дека Бог е нешто поблиску до тебе и црквата е помила, а молитвата послатка. Знај дека ќе дојде време кога ќе престане исмејувањето и ќе започне согласноста, восхит и пофалба и тогаш твојата душа ќе биде во поголема опасност отколку што е сега.
Сега учиш понизност, а потоа ќе се чуваш од гордоста.
Но, тоа е друга работа, друго искушение. Знајте дека оние кои нè мачат со потсмев се токму оние кои се и наши непријатели. А Господ мислеше на нив кога им заповеда: „љубете ги непријателите свои“ (Матеј 5, 44).
Без да знаеме, ни прават услуга. Со тоа што нè огорчуваат и вознемируваат, тие го разгоруваат пламенот на божествениот оган во нас.
Кога одиме во Божјиот храм, кога одиме назад, тие не туркаат поблиску до Бога. Со тоа што ни ја прават земјата подрага, тие ни го прават небото уште помило. Мразот и ветрот не мислат на доброто на дрвото, но, иако несвесно, добро му прават. Така и вие на вашите непријатели, затоа простете им и благословете ги и молете се на Бога за нив и - што е кулминација на сите - сакајте ги како ваши најголеми добродетели по Бога.
Но, ако твојата душа не го издржи ова најмало свирење на земната прашина и не претпочита да се срами пред Христа, тогаш не само луѓето, туку и демоните ќе ти се смеат. Често посетувајте ги куќите на тагата. Посетете ги и гробиштата. Размислете за крстот Христов и прегрнувајте го колку што можете почесто. И размислете за крајот на животот. Сето тоа ќе ви помогне да го зајакнете вашето расположение за молитва и да стигнете до целосна победа. Мир и милост Господова.
Свети Николај Велимировиќ
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_63.html
