Свештеник Јани Мулев

Во Светото Писмо читаме, како Господ ни вели дека, не секој што вели „Господи, Господи“, ќе влезе во Царството Божјо, во рајот. Во параболите преку кои Христос ни ги објаснува тајните на овој и на идниот живот, често сретнуваме поделби на степени, нивоа, категории на луѓе. Во Стариот Завет, при описот на Скинијата на сведоштвото, гледаме различни места блиску или далеку од најсветиот дел во неа, наречен „Светиња на светињите“. И во секојдневниот црковен живот се сретнуваме со различни луѓе, кои редовно или по потреба доаѓаат во црква.

Некои доаѓаат без вера, туку само од страв, се плашат од казна, сите одат, па зошто да не одат и тие на празник; некои ги испратила локалната бајачка за да им прочита свештеникот молитва; некои за да добијат нешто бесплатно; некои сакаат да се камуфлираат во верници, но не и да бидат; некои извршиле многу гревови, но немаат смелост да ги исповедаат и да ги остават, па доаѓаат за да си ја смират совеста, за да компензираат со некаков дар; а најмалубројни се оние кои го бараат Бог.

При првите поголеми бранови, при првите искушенија кои ќе се кренат против Светата Црква, сите други, освен последниве, ќе фрлат камен против Светата Црква, против свештенослужителите на Црквата, и ќе зборуваат со горчина против сѐ што е црковно и свето. А од каде таа горчина? Има ли начин да се излечи?

Сѐ во светот си има своја противтежа, за секој отров има противотров, за секој грев има спротивна добродетел, па и за горчината има спротивен вкус – благоста, блажината. На Светата Литургија, за време на причестувањето со Светите Тело и Крв Христови, слушаме како се пее во храмот: Вкусете и видете, колку е благ Господ! Ете го лекот за секоја горчина! Но не за сите, туку за оние кои имаат црковна вера, подвижничка вера, литургиска вера. Што значи тоа?

Православната вера е откровение Божјо, Бог ни се откривал себеси постепено, во Стариот Завет има многу такви Негови објави, кога лично или преку пророците ни се објавувал или ни навестувал нешто. Во Новиот Завет ни се објави преку Синот Божји, Исус Христос, а по Неговото Воскресение и Вознесение, Бог преку Црквата, преку светите и обожени личности во Црквата ни зборува, ни се објавува Себеси. Надвор од Црквата, далеку од светителите на Црквата – нема Православие. Единствено во Црквата се чува неизвалкана верата и вистинскиот духовен живот, кој непрекинато трае и се пренесува во Црквата како живо и свештено Предание уште од апостолско време па до сега. Колку и да има грешни луѓе меѓу свештенослужителите, секогаш како противтежа Бог прославува и многу други со свет живот и преку нив Бог ја раководи Црквата. Гревовите кај другите луѓе на сите ни бодат во очи, бидејќи полесно е да ја забележиме раската во туѓото око, отколку гредата во своето, но искуството на Црквата ни покажува дека, сите оние кои се одделиле од Светата Црква, поради гревовите на одреден свештенослужител од било кој чин, сите завршиле неславно, како секташи и еретици. Започнуваат со морален бунт, а завршуваат со суровост и крајна перверзија од верата и животот. Бог ѝ вети на Светата Православна Црква дека Он ќе биде секогаш со неа, до крајот на деновите, кој си ти, човеку, да кажуваш дека Бог не е во Црквата, или, дека, она што се случува во неа не е со Негова промисла или допуштање? Светата Црква била и секогаш ќе биде столб и тврдина на вистината. Доволно е целосно да ја примиме православна вера, и со искреност да побараме духовник, и преку него Бог ќе нѐ раководи во животот.

Православната вера е подвижничка, а тоа значи дека надвор од подвизите на Црквата, без постот, молитвите, исповедта и како врв на сѐ – Светата Причест, не може да стане збор за Православие. И златни цркви да изгради некој, ако самиот тој не учествува во подвизите на Црквата, тогаш попусто е сѐ. Светата Црква преку своето двеилјадигодишно искуство ни го истрасирала патот кон Царството Божјо, патот кон спасението, а ние со доверба и вера треба да го прифатиме, и да не измислуваме топла вода. Ако ги читаме житијата на светителите од првите векови па сѐ до современиве, ќе видиме дека нема светител кој не постел, ниту таков кој го релативизирал постот, како што велат алчните за храна, дека не го валка телото тоа што влегува во него (храната), туку тоа што излегува (лошите зборови). Нема светител кој не ја практикувал молитвата. Ќе сретнеме и такви богозаљубени светители кои велат, дека ни градењето на храм не вреди, колку што вреди молитвата. Нема светител кој не се каел за гревовите, нема светител кој не се исповедал кај свештеник-духовник. Во житијата ќе сретнеме застрашувачки примери на поранешни убијци, прељубници, блудници, силувачи, сурови злосторници, ама во нив ја гледаме и силата на исповедта и покајанието, силата на простувањето и љубовта. Преку исповедта Бог од јаглен прави дијамант, од волк – јагне, од дивјак – светител, од крвник и разбојник – прв жител на рајот. Исповедта е чистење на загноена рана, а Светата Причест е лек кој ќе ја исцели секоја исчистена рана (исповедан грев). Постот, молитвите и исповедта не се самостојни подвизи, туку сите целат кон Светата Причест. Ако не завршуваат со Света Причест, тие се нецелосни и неисполнети, а ако Причеста е без овие претходниве, тогаш нема да ни биде лек, туку осуда.

Подвизите не може да се одвојат од Црквата и од Литургијата, ниту Литургијата може да се одвои од Црквата и подвизите, ниту Црквата може да постои и да биде Црква без подвижнички живот и Литургија. Светата Црква доживува големи искушенија, големи напади од сите страни. Моделот на секуларни општества ја зафаќа и Црквата, па со сите средства се врши напад врз Црквата, врз нејзиниот клир, сѐ со цел да се одвои верата од Црквата, да се одвои од подвизите, да се одвои од Литургијата. И навистина тука пеколот триумфира, затоа што му успеа во голема мера овој демонски план. Видете колку народ доаѓа во Црква, а колку малку од тие луѓе ја познаваат и живеат според таа вера? Колку од нив немаат поима што е тоа Литургија и Причест? Колкумина од таквите верници го судат и клеветат клирот на Црквата? Далеку од Христос – далеку од здравиот разум. Основа и појдовна точна во верата е да градиме личносен однос со Бог, заедница со Бог и со ближните, а ова не е апстрактна заедница, туку реална, црковна –литургиска заедница. Самиот поим причест означува заедница, заедничарење со Бог и со ближните кои се причестуваат со Телото и Крвта на Господ. Човек кој не гради однос и заедница со Христос – завршува во суеверие, магии, окултизам, идолопоклонство или во некоја од многуте погубни секти. Лекот е пет пари, само првиот чекор треба ние да го направиме.

Доаѓајте во црква на Литургија. Запознавајте ги своите свештеници. Ако еден е лош, не значи дека сите се лоши. Од вашите свештеници учете ја верата, кај нив исповедајте се, со доверба и искреност. Додека сте млади побарајте го Бог, и вашиот живот ќе има смисла, вашата старост ќе има спокој. Доаѓајте во црква и причестувајте ги вашите деца, а и вие, млади родители, причестувајте се со претходна подготовка, откако ќе се исповедате и ќе добиете благослов од духовникот. Денешниот живот за сите е тежок, но искуството на Црквата ни покажува дека, животот и со Господ е многу тежок, но без Господ, без верата и Светата Православна Црква – е неподнослив. Да не губиме време, оти дните се лукави. Амин.  

Православна светлина бр. 58