† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Стави ми го и на мене тој ланец, тато...
Стави ми го и на мене тој ланец, тато...
Тоа ми го допре срцето.
Љубезен потсетник за сите родители.
Стави ми го ланецот и на мене... прошепоти момчето, со очи полни со тивка надеж.
Тоа утро беше како и многуте други:
Ајде, разбуди се! Измиј го лицето! Исчешлај ја косата! Облечи се брзо!
— Не е време за појадок! Земи го сокот со тебе — и внимавај да не го истуриш!
— Што реков јас?! Ти веќе се истури! Доста. Не те бива за ништо!
Момчето не рече ништо.
Тој не можеше да каже Тато...
Тој се плашеше.
На училиште, не можеше да се концентрира.
Тој секогаш беше далеку. Секогаш тажен.
Тој постојано се прашуваше зошто другите деца се среќни... а тој не беше.
Подоцна, со доза на храброст, се осмели да проговори:
Денес, учителката нè праша: Каква работа работи вашиот татко?... и јас не знаев што да одговорам.
Дресер на кучиња, рече таткото без да го погледне.
И што ги учиш? тивко праша момчето.
Да слушат. Да не уништуваат. Да заштитуваш. Да ги води оние што не можат да видат. Да спасува животи. Да биде трпелив, храбар, верен. И да го прави сето ова... без да бара ништо за возврат.
И како ги дресираш?
Им ставам ланец. Одам покрај нив, зборувам смирено, ги поправам без да ги повредам, а потоа им покажувам наклонетост — за да знаат дека не сум лут. Но, потребно е трпение... многу трпение.
Момчето голташе со тешкотии. Очите му се наполнија со солзи.
Тој го погледна татко си и со треперлив глас рече:
Тогаш стави го ланецот и на мене, татко...
Сакам да учам со тебе.
Исправи ме без да викаш.
Прегрни ме подоцна.
Биди трпелив со мене.
Ќе го бранам нашиот дом. Ќе научам да се грижам за другите.
И ако еден ден... не можеш повеќе да гледаш,јас ќе бидам твоите очи.
Само... стави го ланецот и на мене.
Таткото се расплака.
И во оваа прегратка, се роди друг вид ланец —
Невидлив, направен од љубов, трпение и добрина.
Ланец кој, ако го сакаш... никогаш не се кине.
Да не заборавиме: на нашите деца им треба време, грижа и нежност.
Бидејќи љубовта не се кажува...туку се прави!
Comments
† Господе Исусе Христе, Сине Божији, помилуј ме мене грешниот †
Стави ми го и на мене тој ланец, тато...
Тоа ми го допре срцето.
Љубезен потсетник за сите родители.
Стави ми го ланецот и на мене... прошепоти момчето, со очи полни со тивка надеж.
Тоа утро беше како и многуте други:
Ајде, разбуди се! Измиј го лицето! Исчешлај ја косата! Облечи се брзо!
— Не е време за појадок! Земи го сокот со тебе — и внимавај да не го истуриш!
— Што реков јас?! Ти веќе се истури! Доста. Не те бива за ништо!
Момчето не рече ништо.
Тој не можеше да каже Тато...
Тој се плашеше.
На училиште, не можеше да се концентрира.
Тој секогаш беше далеку. Секогаш тажен.
Тој постојано се прашуваше зошто другите деца се среќни... а тој не беше.
Подоцна, со доза на храброст, се осмели да проговори:
Денес, учителката нè праша: Каква работа работи вашиот татко?... и јас не знаев што да одговорам.
Дресер на кучиња, рече таткото без да го погледне.
И што ги учиш? тивко праша момчето.
Да слушат. Да не уништуваат. Да заштитуваш. Да ги води оние што не можат да видат. Да спасува животи. Да биде трпелив, храбар, верен. И да го прави сето ова... без да бара ништо за возврат.
И како ги дресираш?
Им ставам ланец. Одам покрај нив, зборувам смирено, ги поправам без да ги повредам, а потоа им покажувам наклонетост — за да знаат дека не сум лут. Но, потребно е трпение... многу трпение.
Момчето голташе со тешкотии. Очите му се наполнија со солзи.
Тој го погледна татко си и со треперлив глас рече:
Тогаш стави го ланецот и на мене, татко...
Сакам да учам со тебе.
Исправи ме без да викаш.
Прегрни ме подоцна.
Биди трпелив со мене.
Ќе го бранам нашиот дом. Ќе научам да се грижам за другите.
И ако еден ден... не можеш повеќе да гледаш,јас ќе бидам твоите очи.
Само... стави го ланецот и на мене.
Таткото се расплака.
И во оваа прегратка, се роди друг вид ланец —
Невидлив, направен од љубов, трпение и добрина.
Ланец кој, ако го сакаш... никогаш не се кине.
Да не заборавиме: на нашите деца им треба време, грижа и нежност.
Бидејќи љубовта не се кажува...туку се прави!
Стави ми го и на мене тој ланец, тато...
Тоа ми го допре срцето.
Љубезен потсетник за сите родители.
Стави ми го ланецот и на мене... прошепоти момчето, со очи полни со тивка надеж.
Тоа утро беше како и многуте други:
Ајде, разбуди се! Измиј го лицето! Исчешлај ја косата! Облечи се брзо!
— Не е време за појадок! Земи го сокот со тебе — и внимавај да не го истуриш!
— Што реков јас?! Ти веќе се истури! Доста. Не те бива за ништо!
Момчето не рече ништо.
Тој не можеше да каже Тато...
Тој се плашеше.
На училиште, не можеше да се концентрира.
Тој секогаш беше далеку. Секогаш тажен.
Тој постојано се прашуваше зошто другите деца се среќни... а тој не беше.
Подоцна, со доза на храброст, се осмели да проговори:
Денес, учителката нè праша: Каква работа работи вашиот татко?... и јас не знаев што да одговорам.
Дресер на кучиња, рече таткото без да го погледне.
И што ги учиш? тивко праша момчето.
Да слушат. Да не уништуваат. Да заштитуваш. Да ги води оние што не можат да видат. Да спасува животи. Да биде трпелив, храбар, верен. И да го прави сето ова... без да бара ништо за возврат.
И како ги дресираш?
Им ставам ланец. Одам покрај нив, зборувам смирено, ги поправам без да ги повредам, а потоа им покажувам наклонетост — за да знаат дека не сум лут. Но, потребно е трпение... многу трпение.
Момчето голташе со тешкотии. Очите му се наполнија со солзи.
Тој го погледна татко си и со треперлив глас рече:
Тогаш стави го ланецот и на мене, татко...
Сакам да учам со тебе.
Исправи ме без да викаш.
Прегрни ме подоцна.
Биди трпелив со мене.
Ќе го бранам нашиот дом. Ќе научам да се грижам за другите.
И ако еден ден... не можеш повеќе да гледаш,јас ќе бидам твоите очи.
Само... стави го ланецот и на мене.
Таткото се расплака.
И во оваа прегратка, се роди друг вид ланец —
Невидлив, направен од љубов, трпение и добрина.
Ланец кој, ако го сакаш... никогаш не се кине.
Да не заборавиме: на нашите деца им треба време, грижа и нежност.
Бидејќи љубовта не се кажува...туку се прави!
АМИН
ReplyDelete