Успението на Свети Софрониј Сахаров
Успението на Свети Софрониј Сахаров.
Заспа точно една година пред свети Пајсиј Светогорец. Има луѓе кои со својот живот и учење ја оживеале теологијата на Црквата како што живееле и поучувале големите Отци.
На 11 јули 1993 година, тој полн со денови и на 97 години замина во Горниот Ерусалим на неговиот спомен.
Четири дена пред да умре, ги затвори очите и не сакаше повеќе да разговара со нас. Неговото лице беше светло и не беше тажно, туку полно со напнатост. Го имаше истиот израз како и кога ќе ја извршува Богослужбата. Не ги отвори очите, ниту изговори зборови, туку ја подигна рака за да не благослови. Не благословуваше без зборови и знаев дека ќе замине. Затоа не сакав да му пречам. Порано се молев Бог да му ја продолжи староста, како што велиме во Богослужбата на Свети Василиј „до гира перикатесон“. Но, во тие денови видов дека тој заминува и почнав да велам: Господи, дај му на својот слуга богат влез во царството твое. Се молев користејќи ги зборовите на Апостол Петар, како што читаме во неговото Второ послание (2. Петрово 1:11).
Така упорно велев: Боже мој, дај му богат влез на својот слуга и положи му ја душата кај неговите Отци и ги именував сите негови соработници подвижници за кои знаев дека ги има на Света Гора, почнувајќи од Свети Силуан и потоа сите други.
Последниот ден отидов да го видам во шест часот наутро. Беше недела и јас служев утринска, додека отец Кирил заедно со другите свештеници ќе ја служеше Литургија. Сфатив дека тој ден ќе не напушти. Отидов и ја започнав утринската. Часовите започнаа во седум, а потоа следеше литургијата. Ги кажав само молитвите, бидејќи во нашиот манастир имаме навика да ги читаме на глас. За останатите мојата молитва беше постојано: Господи, дај му богат влез во царството Твое на слугата Твој.
Во моментот кога реков „Свети свети“, отец Кирил влезе во светилиштето. Се погледнавме, тој почна да плаче и сфатив дека отец Софрониј си заминал. Прашајќи колку време остана, знаев дека е време кога го читам евангелието.
Отидов настрана, бидејќи отец Кирил сакаше да разговара со мене и ми рече: Причести ги верниците и потоа објави го заминувањето на отец Софрониј и направете ја првата Трисагија, а истото ја ќе го сторам и на втората литургија. Така го раздадов Јагнето и ги причестив верниците и ја завршив Божествената Литургија. Не знам како го направив тоа. Потоа излегов и им реков на луѓето:
Драги мои браќа, Христос нашиот Бог е знак Божји за сите генерации на овој век, бидејќи во неговите зборови наоѓаме спасение и решение за секој човечки проблем. И сега мораме да правиме како што не учи литургијата, односно да се заблагодаруваме, да молиме, да молиме. Затоа, да му благодариме на Бога што ни дал таков отец и да се молиме за покој на неговата душа. Нека е благословен Бог наш..., и ја започнав Трисагијата. Го ставивме во црквата четири дена, бидејќи криптата сè уште не беше завршена, а гробницата уште не беше изградена. Го оставивме непокриен во црквата четири дена и постојано ги читавме Светите Евангелија од почеток до крај, одново и одново, како што е обичај кај монасите. Ги читаме Светите Евангелија и читаме Трисагија и други молитви. Ги имавме Богослужбите, Литургијата, тој беше таму, сред црква четири дена
Беше како Велигден, беше толку убава и благословена атмосфера! Ниту еден не покажа замор , се молевме со инспирација. Имав пријател архимандрит кој секоја година доаѓаше во манастирот и поминуваше неколку недели во текот на летото, отец Јеротеј Влахос, кој ја напиша книгата „Една вечер во пустината на Света Гора“. Сега е митрополит на Нафпактос. Пристигнал веднаш штом дознал дека отец Софрониј умрел. Ја почувствува атмосферата и ми рече:
Ако отец Софрониј не е светец, тогаш нема светци. Случајно имавме некои монаси од Света Гора, кои дојдоа да го видат отец Софрониј, но не го најдоа жив. Еден од нив беше и отец Тихон од Симонопетра. Секогаш кога Грците доаѓале во Англија од медицински причини, имале обичај да доаѓаат во манастирот за да им ја прочита молитвата отец Софрониј, бидејќи многумина биле излекувани.
Третиот или четвртиот ден по смртта на отец Софрониј, дојде едно семејство со тринаесетгодишно дете. Имаше тумор на мозокот и операцијата му беше закажана за следниот ден. Дојде отец Тихон Симонопетритски и ми рече: Овие се многу тажни, дојдоа и не го најдоа отец Софрониј. Зошто не му прочиташ некои молитви за детето? Му реков: Ајде да одиме заедно. Дојди и биди мој читател. Ќе прочитаме неколку молитви во другата капела. Отидовме и ги прочитавме молитвите за детето и на крајот отец Тихон рече: Знаеш, зошто не го поминеш детето под ковчегот на отец Софрониј? Ќе се излечи. Го трошиме времето читајќи молитви. Му реков дека не можам да го сторам тоа бидејќи луѓето би можеле да кажат дека штотуку починал и веќе се обидуваме да ја промовираме неговата канонизација.
Направи го тоа, му реков. Вие сте Светогорски монах. Никој ништо нема да каже. Го фатил момчето за рака и го одвел под ковчегот. Следниот ден го оперирале детето и не нашле ништо. Го затворија черепот и рекоа: Погрешна дијагноза. Веројатно било запаление. Се случило детето да биде придружувано од лекар од Грција, на кој му биле снимките на рендгенските плочи на кои се гледа туморот, кој им рекол: Добро знаете што значи оваа „погрешна дијагноза“. Детето порасна. Сега има 27 години и работи многу добро.
Архимандрит Захариј од Есекс
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/blog-post_42.html
