Христос е нашата единствена надеж
Првата Божја заповед е да го сакаш Бог со сето свое битие. Штом оваа работа не се спроведе, имаме несакани ефекти.
Кога гледаме како очајот нè гуши и стигнува до точка на уништување, бидејќи сме разочарани од она што е околу нас дури и од најблагородните елементи што не опкружуваат, тогаш се суди каде сме ја дале сета моќ на нашето битие. Ако ја држиме Божјата заповед, тогаш со многу решителност и толеранција се соочуваме со се.
Не очајуваме, затоа што немавме надеж во некоја личност, макар тоа да бевме ние самите, нашето дете, нашиот брачен другар, но ја имавме во Бога и Бог е единствениот кој никогаш не го разочарува човекот. Напротив, Тој останува неговата единствена надеж, а и во моментот на смртта единствената надеж на човекот е Бог, додека се останато останува без работа, никој не може да му помогне во тоа време, ниту мажот, ниту жената, ниту детето, ниту самиот , ниту неговите пари, ниту неговата позиција во овој живот.
Само Бог може да му помогне на човекот. Значи, Бог е нашата надеж, тој е надежта што никогаш нема да не напушти. Значи, кога човек ќе ја доживее оваа вера, тогаш неговиот живот е многу удобен, и тој не се плаши.
На Свети Јован Златоуст му рекле дека кралицата има лоши чувства кон него, бидејќи ја контролира и дека ќе му направи голема штета. А тој одговорил дека не се плаши од ништо друго освен од гревот, бидејќи само гревот може да го одвои од Бога.
Како што рекол и Христос:
Не плашете се од оние што можат да го убијат вашето тело. Плаши се од оние кои можат да ти ја убијат душата, односно од гревот што може да донесе вечно проклетство. Како и да е се друго е залудно, присутно е и расипливо.
Кога не очекуваме ништо од овој свет, немаме грижи. Ова мора да биде нашиот курс во овој свет. Ќе поминеме низ тешкотии, но овие работи не смеат да не победат, ниту да не исплашат, бидејќи имаме возило кое оди подалеку од облаците на животот.
Ако му ја предадеме нашата надеж и целиот живот на Христа, не очекуваме ништо од луѓето, не се плашиме што и да се случува околу нас, затоа што ништо нема да ја наруши оваа сигурност на мирот, што доаѓа од надежта што ја имаме кон Бога.
Мирот на светот почива на земните факти. Човекот на Црквата не зависи од овие надворешни факти. Мирот на Божјиот човек зависи од тоа дали Христос е во него. Тогаш тој има мир, бидејќи Христос е нашиот мир.
Надворешно можеби нема ништо во наша корист, може да има војна, ропство, прогони, притисоци, може да има смрт, а сепак во нас да има мир и тоа е вистинскиот мир и слобода на човекот. Ако оваа трансформација, промена не се случи во личноста, тогаш ништо не се случува, тогаш дури и надворешните работат погрешно и наопаку.
Митрополит Лимасолски Атанасиј
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/10/blog-post_36.html
