За луѓето и етикетите што ги даваме
Секој човек има име што му било дадено при крштевањето. Име запишано во Книгата на животот.
Сепак, ние често одбиваме да ги нарекуваме луѓето со тоа свето име, заменувајќи го со зборови што ги означуваат нивните слабости, гревови, болести или околности.
Но, дали ние сме судии?
Зарем не ни е заповедано да се сакаме еден со друг, да ги носиме товарите еден со друг и да не се гордееме со нашата наводна праведност?
Зависноста е болест на душата и телото, но никогаш не ја дефинира личноста.
Зависник од дрога, алкохоличар, глупав, сиромашен, беден - ова се етикетите кои луѓето пребрзо ги лепат, заборавајќи дека секој од овие луѓе е Божјо дете, создадено според Неговиот лик.
Болеста е состојба, а не суштина на една личност.
И како што се молиме за телесно болните, должни сме да се молиме и за оние кои запаѓаат во размислување за блудот, грешноста - за нивно избавување и духовно исцелување.
Кога општеството го нарекува детето „гад“, тоа не е осуда на детето, туку болен прекор кон родителите кои ги занемариле своите обврски.
Овде особено мора да се повикуваме на совеста на жените кои ги напуштаат своите сопрузи поради „ново чувство“ или „среќа“.
Дали размислувале за раните што му ги нанесуваат на своето дете?
Дали вреди привремената страст нивното детско општество да биде презирно означено со тоа име?
Во Православниот брак, кој е благословен пред лицето Божјо, разводот е дозволен само во случаи на големо предавство, како што е прељубата што раѓа нов живот - кога мажот има дете со друга жена, или жената ќе забремени со друг човек. Сè друго, колку и да изгледа тешко или неподносливо, подлежи на корекција.
Молитвата, трпението и подвигот се патот по кој се прочистува и зајакнува брачната љубов.
Бракот не е договор за лична среќа.
Тоа е заедничко носење на крстот, свет завет што треба да се чува по цена на големи жртви. Децата од Православните бракови треба да растат во љубов и хармонија, бидејќи таа љубов е нивно наследство и темел на нивниот живот.
Кога кажуваме зборови како „осакатен“, или „неплоден“, ние се потсмеваме не само на луѓето, туку и на Божјата промисла.
Зарем не знаеме дека секое страдање има своја цел и дека Господ е тој што ги уредува патиштата на нашите животи?
Подобро е да се молиме за болниот отколку да му судиме; подобро е да ги тешиш бездетните отколку да ги клеветиш.
Конечно, Бог ќе не праша:
Кого бакна?
Кого подигнавте со вашите зборови и постапки?
Кој стана подобар со твојата љубов и трпение?
Нашата моќ не е во осудувањето, туку во способноста со љубов да ги исправиме и сопствените и туѓите грешки.
Ако Господ не држел на нозе, тоа не е да гледаме надолу, туку да им подадеме рака на оние што се сопнуваат.
Човекот е многу повеќе од неговиот грев, болест или несреќа. Тој е суштество кое го носи Божјиот лик, повикан на спасение.
Ајде да му помогнеме, како можеме.
Затоа што така се спасуваме.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_20.html
