Барајќи го Бога во тишината на ДИГИТАЛНИОТ СВЕТ
Во бесконечната мрежа на дигиталниот свет, каде што односите изгледаат поблиски, но срцата остануваат далечни, се појавува подлабока потреба: Потребата за значење, за вистина, за живо присуство.
Дигиталната осаменост не е САМО отсуство на луѓе, тоа е отсуство на Бога од нашиот секојдневен живот.
Го бркаме прифаќањето преку лајкови, ја потврдуваме нашата вредност со коментари и објави, но внатре често остануваме празни.
Човекот не е создаден да живее сам, а сепак осаменоста стана модерна епидемија.
Што недостасува?
Топлината на вистинското општество не само со оние околу нас, туку главно со Оној кој не создал.
Бог не е неодредена универзална сила, тој е извор на живот, љубов и полнота.
Кога душата е отсечена од Бога, таа се обидува да ја пополни празнината со сè што е минливо: слики, зборови, пораки.
А сепак, ништо од ова не може да ја исполни жедта што постои во нашите души за апсолутна, за вистинска љубов, која само Бог може да ја понуди.
Дигиталната осаменост е крик на душата која го изгубила својот пат кон Светлината.
Во вревата од известувањата, во објавите што ги полнат екраните, гласот Божји молчи, не затоа што не зборува, туку затоа што ги затворивме нашите срца.
Тој, сепак, чека.
Тој чека да паузираме.
Пауза која треба да се исполни со молитва.
Ајде да ги исклучиме нашите уреди на некое време и да го бараме.
Божјото присуство е одговор на нашата осаменост.
Во молитвата душата наоѓа вистинска заедница.
Во Неговата тишина, која ја среќаваме во смирена и срдечна молитва, го откриваме мирот што ниту еден екран не може да го понуди.
Кога ќе го свртиме погледот од виртуелната реалност кон Оној Кој е Вистината, нешто длабоко во нас се менува!
Нашата осаменост станува средба.
Нашата празнина е исполнета со Неговата бесконечна љубов
Христос нè повикува: „Дојдете при Мене сите изморени и обременети и Јас ќе ве успокојам“ (Мат. 11:28).
Тој не бара од нас да го донесеме со себе совршенството, туку нашата вистина, дури и нашата осаменост.
Неговата прегратка е отворена за секоја душа што Го бара.
Значи, да ја направиме нашата дигитална реалност место кое укажува на Бога.
Да ги наполниме нашите екрани не со празни зборови, туку со пораки на надеж, љубов и молитва.
Да се потсетиме дека вистинската врска започнува кога ќе ги отвориме нашите срца за Создателот и за нашите браќа и сестри.
Во ерата на дигиталната осаменост, Бог станува живата врска што нè обединува.
Ајде да Го бараме!
Затоа што само преку Него нашата осаменост станува друштво, а нашата тишина песна!
И тогаш НЕМА простор за очај!
Старица Софронија
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/blog-post_73.html
