Бројаница и небо..
Можеби сте меѓу луѓе и се чувствувате неподносливо осамено. И можеби сте сами, но се чувствувате сити, сити, среќни, среќни.
За што пропуштаме и жалиме? Што немаме и тагуваме? Мислам дека ни недостасува контакт, наклонетост, вистинска заедница со другиот. Но, најмногу ни недостасува тој невидлив Друг, Бог.
Многупати помислувам на овие борци, подвижници на планините и душите. Сами, без човечка утеха, без удобности, со многу лишувања, но нивните лица сјаат. Нивните форми се спокојни, мирни, среќни. Лица светли со туѓинска радост, туѓинска радост што го надминува вознемирениот човек на светот.
Што имаат овие луѓе што ние го немаме? Бројаница, море, икона, црквичка, небо и опиплив Бог, и сè укажува на рајот. Радост, љубов, мир, молитва, тишина. Каде е време за тага, каде има простор за осаменост кога срцето е голема прегратка, полно со љубов, светлина, Христе.
На крајот, мислам дека осаменоста или радоста лежи во нас, а не во отсуство на луѓе до нас. Мислам дека она што многу ни недостасува и не сме го барале уште е Бог и врската со Него.
Алексис Александроу
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/blog-post_99.html
