Господи, не ни го земај Крстот, туку дај ни сила да го носиме до крај
Крстовите во нашите животи се отскочни камења кон Царството Небесно. Не ги сечеме, не ги фрламе, ги прегрнуваме со љубов, доброволно затоа што жртвата не е обврска или потреба.
Крстот значи дека смртта на жртвата станува живот. Од болката на жртвата не тече смрдеата на смртта, туку мирисот на вечноста.
Крстот не е подигнат само за да ни даде сила и утеха, туку затоа што нè повикува да се искачиме на Него. Да преземеме одговорност, бидејќи само на Крстот моите скршени парчиња повторно ќе станат единство.
Распнувањето значи враќање на мојата вистинска реалност која не е никој друг освен јас да ја земам твојата болка за таа да стане радост за нас двајцата.
Распетие…..поканата за нашата лична слобода во најдобар случај. . .
Крстот не е удолница, или застанување, туку движење со почеток без крај.
Кога љубиш пожртвувано, не ставаш крај, туку само почеток... затоа што нема крај. Ако ставиш крај, тоа значи дека никогаш немало почеток, па не си сакал пожртвувано, туку љубовта и жртвата си ја ставил во шишиња со очекувања и добивки.
Крстот се издига за да ни покаже пат, пат кој започнува, но не застанува никаде.
Пред Воскресението го имаме Распетието затоа што вистинската радост мора да помине низ печка на болка за да издржи во вечноста. А кога оваа болка значи дека јас умрам за да живееш ти... тоа е радосна болка затоа што дава живот со укинување на смртта.
Како роза што расте во јагленот нешто. Не можеме да ги носиме нашите мали крстови доколку Христос, кој го носеше целиот свет на Крстот, не ни даде сила. Сечењето или фрлањето на Крстот значи развод од Рајот.
Господи, не ни го земај Крстот, туку дај ни сила да го носиме до крај за да го вкусиме Воскресението.
отец Спиридон Скутис
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/07/blog-post_850.html
