Кога ќе се раздени денот на будењето…
Не сметајте ништо за цел на вашиот живот освен спасението на душата.
Секој друг идеал, кој луѓето во одреден момент го проектираат како цел, не е ништо повеќе од дополнителна мотивација - ако не и директно средство - за спас на душата.
Семејството, општеството, државата, културата, сето тоа не е целта. Сето тоа е мотивација и повеќе или помалку средство до главната цел, единствената цел, спасението на душата.
Сè што времето гради и уништува, не е ваш постојан дом, туку само тажен или радосен потсетник за нив. Мајката бледо те потсетува на неискажливата мајчинска наклонетост што ќе ја сретне твојата душа во следниот свет.
Жената само слабо ве потсетува на слаткото единство на вашата душа со Бога. Децата само слабо ве потсетуваат на плодовите кои носат единство на душата со Бога. Пријателите само слабо ве потсетуваат на друштвото на одличните небесни ангели.
Сите научни откритија само слабо ве потсетуваат на несонуваните откровенија и знаење блиску до Бога. Природата само бледо ви го покажува сиот луксуз и убавина на идниот свет.
Она што на овој свет се нарекува среќа и брзо исчезнува како утринското песочно небо, само слабо ве потсетува на вистинската среќа во светот на реалноста.
Во овој свет на сенки и јасност, само душата ја има реалноста, која може да ја задржите или изгубите.
Во овој свет на соништата и мечтаењето, само човечката душа ја носи реалноста во себе. Тешко на човекот кој и оваа мала реалност ја трансформира во сон.
Кога ќе осамне денот на будењето, во него нема да има што да се разбуди.
Свети Николај Велимировиќ
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2025/01/blog-post_68.html
