Невидлива светителка
Во еден град во северна Грција живеела слепа девојка по име Аспасија. Била сирак, многу сиромашна и поради тоа сите ја напуштија и порасна без да може да учи букви.
Имала околу 18-20 години, кога проповедник од градското подрачје поминал и ја видел, ја зел со себе и ја сместил во училиштето за слепи во Солун и така научила да чита на допир (Брајова азбука). Потоа, откако научила добро да чита, тој и дал и Нов завет, напишан на истиот јазик, јазикот на слепите.
Така девојката почна да го чита, чувствувајќи го со прстите. И колку повеќе ја проучувала, толку повеќе дознала што е Христос и што направил за неа лично како и за целиот свет. И колку повеќе учеше, толку помирно и помирно стануваше нејзиното вознемирено срце. Болката од многуте мачни години што ги помина, омекна преку проучувањето на Новиот Завет. И не само тоа, туку беше исполнета со радост и мир. Беше обземена од среќа. „Најдов радост, рече таа. Сега ми се отворија очите на душата и ако недостигаат очите на телото, не ми пречи. Со очите на душата можам да го видам целиот свет“. Ја гледаше светлината Божја на секоја Божествена Литургија и се радуваше. (Дали ние што сме со „отворени очи“ ја гледаме оваа Светлина?...) .
Но, еднаш добила страшна кожна болест ги зафатила рацете, кои „изгореле“, поради што изгубила допир со прстите. Тој веќе не можеше да ја допре Светата Библија или која било друга света книга.
Нејзината тага и нејзината болка беа неописливи. Плачеше дење и ноќе. Ја изгубила способноста да црпи сила и радост од Светото Писмо. Но, таа остана со молитвата. Зашто, кога била во Солун, во Училиштето за слепи, еден монах Светогорец ја научил како да ја каже молитвата „Господи Исусе Христе, помилуј ме“.
Затоа се молеше многу, за да даде добро решение Исус Христос. И Бог одговори.
Еден ден таа со нетрпение го зеде Светото Писмо и го стави до усните за да ги прегрне нејзините букви, кои овие писма ни ја пренесуваат Божјата мудрост, искупение и спасение. И тогаш открила нешто чудно: сфатила дека со усните може да го чита пишувањето на слепите! И нејзиниот живот повторно беше исполнет со радост, која повторно ѝ беше дадено проучувањето на Божјото слово. И преку оваа парадоксална студија, дојде доксологијата, дојде благодарноста, дојде живата молитва.
Ја читала, а потоа со солзи се молела за оние кои ги имале истите проблеми со телесен инвалидитет и болести и особено се молел за оние кои биле заслепени во душата од гревот. Таа со својата молитва го виде Божјиот престол и Го молеше и Го молеше за сиромашните, сираците, невработените, бездомниците, за сите болни. За добрите и лошите, за добрите и злите, за праведните и неправедните, но и за оние кои сè уште му грешат на светот... за господарите и кнезовите. Сите тие да се просветлат и сите да ја видат вистинската Светлина, Христос, Спасителот на светот!
Еднаш тешко се разболе. Последен пат се исповеда и се причести со Светите Тајни. И таа го побара Новиот завет, им рече да го отворат и да и го отворат на нејзините усни.
Аспасија ги подаде рацете и ја држеше цврсто. По Божествена Промисла, нејзините роднини го отвориле првото поглавје на Евангелистот Јован. И таа постојано повторувајќи „Во почетокот беше Словото, и Словото беше во Бога, и Бог беше Словото“, нејзината мала душа полета високо кон небото, а во исто време ја преплави нејзината соба со неопислив сладок мирис.
Таа е и невидлива светителка!...
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/12/blog-post_24.html
