Многу често забележувате дека оние што се нарекуваат христијани не ги знаат ни најобичните и наједноставните молитви.
Многу често забележувате дека оние што се нарекуваат христијани не ги знаат ни најобичните и наједноставните молитви. Очигледно е дека не се молат. Молитвата не се учи и не се практикува во семејството. А во училиштето, иако има релевантно учење, не се укажува на неопходноста од молитва, не се негува и не се вдахнува ова свето духовно дело, кое е разговор и соединување со Бога. Сувото меморирање и читање на одредени молитви нема смисла, бидејќи секој однос на учениците со нив престанува со прекин на наставата за летниот распуст. На родителите веќе воопшто не им е важно дали нивните деца се молат или не...
И нашите христијани ги игнорираат животите на светителите, дури и животот на светителот чие име го носат. Така, се разбира, тие немаат развиено никаков духовен однос дури ни со својот заштитник. Сегашната генерација, како што е очигледно, е отсечена од мерилата на доблесниот, вистински христијански живот, на кој поучуваат со својот нем пример... Нашите предци се воспитувале со делата и зборовите на светителите. Ги научиле не од книги туку од приказните на другите. Приказните за светителите, кои се ширеле усно на уста, биле многу популарни. Сите лакомо ги слушаа и ги затвораа во длабочините на душата. Така, тие уште од своето детство размислувале како свеителите и живееле , кои на некој начин секогаш биле ментално присутни меѓу нив... Со голема болка гледаме дека сега луѓето не се учат на житијата на светите, а не се пример за нивната состојба, затоа ја немаат таа света ревност што секој светол пример на вистинска доблест може да ја поттикне.
Тие не ја знаат нашата вера. Тие не го држат Божјиот закон свесно. Стандардите на побожност не ги имитираат. Малкумина христијани можат да одговорат со знаење, јасност и точност на прашања кои се однесуваат на православната вера. И ова, иако денес речиси сите знаат букви и речиси секој може да купи христијански книги, кои се нудат по пристапни цени.
Спонтано, значи, се прашува: Што, конечно, што им претставува христијанството на овие христијани? Повеќето од нив, гледате, дури ги напуштиле и надворешните благословени навики на постарите христијани. Така, на пример, или не го ставаат крстот или го прават погрешно, мавтајќи со раката неправилно и набрзина по градите. Исто така, тие веќе не ги бакнуваат рацете на првосвештениците и свештениците, за преку нив да го добијат Божјиот благослов. Затоа, тие не ја знаат важноста и моќта на знакот на крстот, со кој, како и со самиот Крст Христов, ги бркаме демоните од нас. Тие не ја знаат важноста и моќта ниту на свештеничкиот благослов, со кој се пренесува Божјиот благослов. Освен сето ова, како да зборуваме за духовниот живот, за божествената благодат, за спасоносните тајни на нашата вера?
Свештеномаченик Адроник, архиепископ Пермски
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post_77.html
