„На Бог му требаат вакви деца со причина“
На 43 години ја очекував Ања со Даунов синдром.
Знаев дека ќе биде вака: Во 11-тата недела направивме пренатален преглед и докторот забележа дека нема назална коска и резултатот од тестот за абнормалности на фетусот покажа дека веројатноста за трисомија 21 е 50%!
Се разбира, доктор-генетичар чекаше да го посетиме за да не убеди во неопходноста од абортус. Откако го слушна нашето категорично одбивање, тој инсистираше на инвазивни тестови, кои ги сметавме за непотребни и бесмислени. На крајот ни го објасни својот став: „Одлучувате да родите дете, кое очигледно е болно... Колку добро сте размислувале за тоа? Има ли шанси да не го посакате ова бебе откако ќе се роди, па да заврши во сиропиталиште?“.
Бевме сигурни дека тоа нема да се случи.
И тогаш докторот воздивна со олеснување:
„На Бог му требаат вакви деца со причина“, рече тој одеднаш. „Секоја година ми доаѓаат исто толку трудници со оваа патологија, а меѓу нив има и многу млади девојки.
Беше многу неочекувано. Го слушнавме зборот за Божествената Промисла од човек кој токму сега се обидуваше да не убеди да извршиме убиство.
На тој начин добивме и веднаш одобрување на јазикот на верата - благослов од Господа.
Потоа имаше еднакво важна дискусија со шефот на поликлиниката, сериозен руски педијатар, кого решив однапред да го предупредам дека ќе имаат посебен пациент.
Секако, како одговор на моите зборови за дете со Даунов синдром, слушнав дека мораме „некако да го решиме овој проблем“. Сфаќајќи дека нема да абортираме, докторката пребледе и ѝ ги стисна усните.
Само што мислев дека мојата посета на поликлиниката сега е неуспешна, ми паднаа на ум зборовите на генетичарот. Избрав момент кога молкот на мојот соговорник веќе не беше толку тежок и ја кажав фразата: „На Бога му требаат вакви деца, со причина“.
Всушност, бранејќи ја божествената вистина, останува само да се потсетиме на евангелските редови дека токму во оваа ситуација Бог секогаш ќе биде покрај нас:
„...не грижете се однапред што ќе говорите, ниту размислувајте; а она што ќе ви се даде во тој час, тоа кажете го: не сте вие што ќе зборувате туку Светиот Дух“ (Мк. 13,11).
Докторката и ги извади наочарите, ѝ ги избриша очите, ѝ ги свитка рацете на масата, некако како дете, и се загледа во мене: „Сега знам што да им кажам на нашите мајки. Зошто ми доаѓаат со истото прашање: "Зошто ми се случи ова?"
Дали го разбирате тоа?
Прифаќањето на Божјата волја им помага не само на поединецот да преживее, туку и на многу други околу него.
Сите ние сме меѓусебно поврзани и сите можеме да си помогнеме, дури и кога се чини дека воопшто не помагаме. Самиот Господ ќе ни помогне со нашите раце, ќе гледаме со нашите очи, ќе зборуваме со нашите усни. Дури и едноставните грешници, како мене, можат да бидат корисни и важни кога ги исполнуваат божествените заповеди.
Само согласете се, стискајќи ги очите, внатрешно грчејќи се од болка, плашејќи се да размислувате за иднината. Тогаш ќе има луѓе и околности кои ќе ви го покажат патот и ќе ви помогнат. Тоа ќе бидат најнеочекуваните луѓе и најневеројатните околности, за кои не сте ни сонувале. Оваа тесна патека ќе се покаже како добар пролетен пат, меѓу миризливи грмушки.
И дефинитивно сè ќе биде добро: ќе има среќа и топлина и љубов.
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/05/blog-post_85.html
