Крикот на агонијата и осаменоста

Јоанис Каравидопулос

Осаменоста не е често отсуство на луѓе, туку присуство на многу луѓе во нашата близина кои се рамнодушни и фокусирани на себе, на својот проблем.

Поплаката на човекот кој бил парализиран 38 години, за кого зборува вистинската приказна од Евангелието на Јован (5, 1-15) е навистина потресна: „Немам човек да ме спушти во водата кога таа ќе се замати“. Тој не се жали за својата долготрајна болест, туку затоа што е немоќен и сам. Неговите зборови се крици на болка и мака за неговата осаменост и имаат вонвременска вредност, затоа што и денес, и покрај многуте медии и телекомуникациски мрежи, многу луѓе се чувствуваат осамено. Многу луѓе не го наоѓаат нивниот ближен до нив кога им е потребен. Поплаката на парализираниот е крик од агонијата на многуте луѓе во овие времиња. Ако нашата вера е само вертикален однос со Бога и нема хоризонтална димензија во однос на ближните, кога сме им навистина потребни, тогаш мораме сериозно да се запрашаме, дали таа вера е вистинска и реална.

Иако не се нашол човек да му помогне на парализираниот од приказната, помошта сепак доаѓа и таа ќе му се пружи на најдрастичен, најефикасен и најавтентичен начин. Оној што стана Човек, не само што ќе ни открие Кој е Бог, туку и каков е, поточно што треба да биде вистинскиот човек. Една стихира во неделата на вечерната служба на раслабениот (парализираниот) ги наведува следниве Христови зборови: „Поради тебе станав човек, поради тебе се облеков во тело, а ти велиш немам човек, земи си ја постелката своја и оди си“. Христос на еден автентичен начин го исцелува болниот. „Господи“ – се вели во славата на хвалитните стихири – „парализираниот не го излечи бањата, туку твојот збор го обнови“.

Како што креативниот збор Божји го створи светот одеднаш, (според описот на книгата Битие), така и моќниот збор на Синот Божји го пресоздава и го обновува созданието уништено од гревови и болести. Исто така, моќниот збор на Исусовите ученици, во апостолската проповед што се чита на тој ден (Делата на апостолите 9, 32-42), поточно при повикувањето на Исусовото име од неговиот ученик Петар, се исцелува Енеј во палестинската Лида кој е парализиран осум години и воскреснува Тавита (преведено значи срна) во Јопа.

Христовиот збор дава живот, тој е животворен. Доволно е човекот со вера и доверба да го прифати овој автентиен збор што се разликува од човечките зборови. Христовиот збор не напаѓа, туку помага, не уништува, туку создава, дарува живот и воскресение. Господ вели: „Кој го прифаќа Мојот збор, и верува во Оној Кој Ме пратил, ќе има живот вечен и нема да се соочи со последниот суд, туку веќе преминал од смрт во живот“ (Јован 5,24).

Овие божествени зборови остануваат во сите векови, без нивно променување или заслабување низ времето и без губење на нивната важност. Зашто надежта во животот и победата над смртта останува вечна желба на луѓето, луѓе на кои не им влијае техничкиот напредок или културниот развој, кои го прават човекот поголем заробеник на неговите сопствени работи, и го оставаат беспомошен пред најдлабоките негови потреби, и потребите на неговите ближни. Во преголемиот број удобности и машини кои го олеснуваат животот однадвор, лесно се утврдува отсуството на ближните, соработниците и помошниците.

Навистина е чуден начинот на кој луѓето ги прифаќаат Божјите зборови. Еврејските верски водачи во нашата приказна се огорчени, зошто Исус извршил чудо во саботен ден и побарал од болниот да стане, да ја однесе својата постелка и да отиде дома излечен после 38 години од неговата болест! Со својот менталитет на ограничен ум, верските претставници биле заробени во словото на законот и не го виделе Духот Божји што Христос му го открил на човештвото. Сметале дека целиот религиски систем на законски одредби и забрани се распаѓа, токму тогаш кога Исус му понудил љубов и живот на човекот што страда.

Во овој свет каде што, од една страна го сочинуваат луѓе деформирани од болести и гревови, а од друга страна се верските водачи од тоа време, кои се карактеризираат со тесноградна тиранија во сферата на религиозниот живот и негирањето на божественото потекло на Исус, се огласил Самиот Бог, не како Оној што ги казнува и суди сите, туку како Спасител Кој ги исцелува сите болести, ослободува од исушени закони, им дава живот на луѓето и грее со надеж за воскресение, зашто Самиот Син Божји со Својата смрт ја победи смртта и триумфираше над силите на распаѓањето и уништувањето.

Во овие три главни точки на денешниот евангелски пасус, можеме да видиме како Христос го менува текот на човештвото:

1. Ја исправа искривената човечка природа која води во пропаст, уништување и смрт, враќајќи ја во текот на животот која води во светот на воскресението.
2. Ослободува од утврденото нечовечно придржување кон словото на законот, откривајќи ја Божјата љубов кон човекот и заповедта за љубов на човекот кон својот ближен.
3. Го дава зборот на вистината, кој и покрај честите човечки лаги, сепак сведочи за вистинската божествена моќ. Оној кој верува во Неговите зборови ја победува смртта и отсега влегува во областа на реалниот, божествен и бесконечен живот. Тој станал човекот што парализираниот толку многу го барал. Тој стана човек за секој што имал потреба од него.

Превод: Андријан Ѓорѓиев

Православна светлина бр. 58