Но, ништо не поправам, продолжувам да ги правам истите работи...
Тоа е тоа разочарување кое доаѓа по извршувањето на гревот. Тоа е вината за падот, за отпадништвото од Бога, за престапот на Неговата заповед.
Сите ние сме го доживеале ова, бидејќи сите сме згрешиле и сите грешиме. Згора на тоа, нашата фрустрација расте поради повторувањето на истите гревови. А по разочарувањето доаѓа оставка.
Ние се откажуваме од секој духовен напор. Се откажуваме од нашата борба. Паѓаме, но сега не стануваме. И тоа е лошата работа.
Не е толку наш грев колку што се откажуваме од нашата борба. Затоа што оставката покажува дека повеќе не се надеваме, дека повеќе не бараме милост од Бога.
Затоа секогаш, колку и да е голем нашиот пад, колку и да ни е чест гревот, никогаш да не се откажеме од надежта во Бога. Бог никогаш, никогаш, не нè напушта, па зошто ние?
Затоа, не дозволувајте вината за гревот да го прогонува вашето битие. Не дозволувајте разочарувањето да раѓа очај и апатија.
Падна? - Стани човеку!
Дали си згрешил? Не пребивај во својот грев, немој да ја анализираш својата страст, туку барај Божја милост.
„Но, јас не се поправам, продолжувам да ги правам истите работи...“ ми велиш. Да, вие го правите истото, можеби и полошо, но што и да правите, колку и да правите, пред Божјата милост и љубов не е ништо како капка вода пред океанот.
Таков е нашиот грев пред Божјата милостина капка што паѓа во океанот и пропаѓа и исчезнува.
Значи, прашањето не е дали Бог ти простува (без разлика што си направил), туку дали сакаш да ти биде простено. Прашањето е дали сакате да дозволите оваа капка од вашиот грев да падне во океанот на нашата Божја милосрдност и да се измие.
Ниту еден грев не е преголем за да му се прости.
„Бласфемија на Светиот Дух“ е токму тоа, да сметаме дека сме направиле нешто непростливо, бидејќи тоа е исто како да велиме дека Божјата љубов и милост се помали пред нашиот грев.
Затоа оставете ја вината, разочарувањето и видете го Бога што ве очекува без злоба, без затвори без казни, без компликации, но само со добрина и неправда, со простување и љубов.
А можеби сега не можеш да се натпреваруваш како порано. Направете го она што можете сега. Не седете и споредувајте што правевте порано или што прават другите. Правите што можете, макар тоа е мало и малку. Бог не ја гледа големината или количината на борбата, Тој го гледа нашиот избор, нашата пофалба, утробата на нашето срце, нашата тајна солза.
Целиот наш живот нека биде песна за слава на Бога и за чување на Неговите заповеди. Но, и да не е така, барем треба да имаме храброст да ја признаеме нашата слабост, нашите недостатоци, нашите гревови и да ги положиме пред нозете на непогрешливиот Господ.
Бог бара од нас да излеземе први или да излеземе последни. Поентата е да се излезе. Да ја пресечеме нишката на овој живот со „Господи помилуј ме мене грешниот“ на усните на нашето срце.
Архимандрит Павлос Пападопулос
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/11/blog-post_91.html
