Сестра Елена и мечката...

Сестра Елена и мечката

Заглушувачки татнеж ја потресе ќелијата скриена од гранките на вековните дабови на стрмната страна на кањонот, каде што живееја две средовечни монахињи. Сестра Нина се упати кон прозорецот и веднаш се повлече од него во страв. На едно мала чистинка пред влезот на ќелијата, седеше мечка со крената шепа. Таа како да им ја покажа шепата на сестрите и, нишајќи се со целото тело, рикаше со некаков плач. Сестра Елена отиде до прозорецот и забележа голем тој како излегува од нејзината нога.

Гледај, таа плаче, одмавна со главата монахињата. - Очигледно ја боли... Па, што можеме да направиме сега, треба да и помогнеме. Ќе одам да го земам да и помогнам.

- Што си, намислила сестро!? – Сестра Нина ужасно ги притисна рацете на градите, ќе те  нападне!

- Зошто да ме нападне? Гледаш ли колку ја боли? Види, таа има солзи во очите!

И колку и да се трудеше сестра Нина да ја задржи сестра си,  Елена излезе низ вратата... Многу одамна, како млада искушеничка, Елена, со благослов на мајката игуманија, заврши медицински курсеви и додека болшевиците не го распуштија манастирот во 1923 година, манастирот се грижела за сестрите и парохијаните.

Со вообичаено движење зеде пинцети и скалпел , се прекрсти кај иконите и излезе на чистината. Откако ја прегледа отечената нога, монахињата воздивна:

Па, драга, ќе мора да бидеме трпеливи. Очигледно, овде не можете без скалпел.

Ја зграпчи огромната нога со канџи и прво се обиде, тресејќи го отокот, да го повлече нагоре. Мечката, како човек, стенкаше од болка. Но, отокот беше цврст и не се движеше. Мораше да направи засек. Од под кожата бликна млаз гној и поцрнета крв. Огромниот фрагмент личеше на харпун со раширени назаби по страните што цврсто го држеа под кожата. Откако ја изми раната со чиста вода, монахињата, во отсуство на други средства, намачка крпа со благословено масло и врз болното место долго парче стар чаршаф.

Па, мајко, сега дојди да те преврзам, бестрашно ја погали монахињата по челото огромната мечка.

А мечката, како да го разба човечкиот говор, неколкупати кимна со главата во знак на благодарност, како да и се заблагодарува за помошта. 

Држејќи ја болната нога нагоре и разиграно скокајќи на трите нозе, таа се спушти по падината и брзо исчезна во грмушките од трње.

Следното утро, кога мајка Елена сè уште го спроведуваше правилото на својата ќелија, сестра Нина ја повика.

Сестро, дојди погледни низ прозорецот! Какво чудо! Вашиот пациент пристигна. Можете да го видите завојот.

- Ништо, нека почека. Наскоро ќе го завршам правилото.

Мечката трпеливо седеше веднаш до вратата, држејќи ја болната нога како порано.

Сестра Елена ја преврза, а потоа извади парче леб од џебот на престилката и го стави во дланката.

Пациентката внимателно, со испружени усни како луле, го зеде задоволството од дланката и долго џвакаше, со нескриено задоволство, ценејќи го досега непознатиот деликатес. Ова се повторуваше неколку дена.

И конечно, ногата беше целосно излечена, мечката продолжи да ги посетува монахињите секоја недела.

 Таа седна на средината на чистината веднаш до ќелијата и чекаше парче леб. Но, сестрите не можеа секогаш да ја разгалат Афродита, како што ја нарекуваа мечката, со леб. Често тие самите седеа без трошки. И тогаш сестра Елена, откако собрала разни билки за јадење во тенџере, додала таму малку брашно и, откако варела неколку минути, ја почестила мечката со оваа чорба.

Се случи сестрите да го заборават гостинот, а потоа Афродита, откако чекаше половина час, почна нетрпеливо да гребе по густата дабова врата додека не се сетат на неа и не добие барем мало парче од нешто за јадење. Како резултат на тоа, целата врата на ќелијата била покриена со длабоки гребнатини од огромните канџи на шумско животно.

Во тие повоени години немаше ниту лекари, ниту медицина. Богољубивите жители на околните села Георгиевка, Чини и Апушта со сите свои проблеми и болести дојдоа кај монахињата Елена за совет и помош. Сестрата излечи многу луѓе, деца и возрасни, не само благодарение на своето медицинско знаење и богатата пракса, туку, како што многумина забележаа, со молитва, Крстот.

Рано наутро, пристигнувајќи на студ, неколку жени ја чекаа мајка Елена недалеку од ќелијата. Од густото трње одеднаш се појави огромна мечкина глава. Од изненадување, жените не можеле да отворат уста неколку секунди. Но, тогаш гласно извикаа од ужас и се упатија кон портата.

Каде одите; - Мајка Елена отиде до прагот на ќелијата и со раката стави знак да се вратат посетителките. Застанаа колебливо зад оградата.

Таа е целосно питома. Не плашете се! Афродита нема да наштети никому.

- Се плашиме мајко! Таа е толку голема!

- Дојдете, дојдете овде. Ви велам, оваа мечка е многу љубезна и нема да повреди никого.

Знаејќи го подвижничкиот живот на старицата и почитувајќи ја како Света личност, потврдена од Бога со дарот на проникливост и исцеление, жените поверуваа и претпазливо влегоа во портата.

- Па, кој ќе ја почести Афродита со леб? – Мајка Елена со внимателен поглед погледна околу посетителите.

Сите немо, со ококорени очи, погледнаа прво во монахињата, а потоа во мечката. Откако најпосле излезе од грмушките, Афродита седеше како сопственичка на чистината пред ќелијата, чекајќи го вообичаеното уживање. Од зад женските здолништа се појави девојче на околу шест години:

Може ли да и дадам леб?

Мајка Елена стави парче леб во дланката на детето, а Афродита како и секогаш внимателно го зеде лебот со усните.

„Ох, какво скокоткање“, се кикотело девојчето и ја тргнало нејзината рака.

Старицата извади класје, и го даде на мечката и, тапкајќи го по грбот, рече:

Е, сега, Афродита, оди. Немам време денес. Погледнете колку гости!

Подигнувајќи се силно, Афродита бучно воздивна и се оддалечи надолу по падината.

Случката од животот на монахињата Елена († 1975) и нејзината сестра, монахињата Нина († 1968), кои работеле во Абхазија од 1924 година во ќелија во близина на селото Георгиевка во долината на реката Џампал.