Бог чука на вратата на нашето срце
Минуваат денови, недели, месеци, години. Помина и годинешниот Велигден и верувам дека сè уште не успеавме да ја разбереме, да ја сфатиме смислата, да навлеземе во суштината на животот.
Удавени во секојдневието, во постојаното, исцрпувачко трчање, заробени во какво било лошо знаење што го имаме, во филозофијата на забавата, затворени во нашиот микрокосмос, во лесно сварлива филозофија, во психологија која не лечи, туку наместо тоа го гали нашето его, заведени од атеистичките текови на времето, не сме во состојба ни да се посомневаме во вечното, да го почувствуваме она што не се гледа, што е во спротивност со сувата логика, но на крајот е единственото вистинско нешто.
Вратите на нашите срца одамна се зарѓосани, заклучени . Светлината дојде, се рашири во светот, но светот не ја прифати, претпочитајќи ја темнината затоа што нејзините дела се зли, не се вклопуваат, немаат место во светлината на вистината, тие се контролирани, не стојат миг пред сонцето на правдата.
„Ете, стојам на вратата и чукам“ (Откровение 3:20) го потврдува победникот на смртта, ѓаволот, нашиот грев, Богочовекот Христос. Стојам овде на вратата на срцето на секој човек и тропам суптилно на илјада начини, со пораки, со луѓе што ти ги испраќам на твојот пат. Со духовен говор, со огромна божествена служба, со тешко искушение, со неизлечива болест, болна разделба, неочекувана разделба. Со добар пријател или колега кој вкусил капка божествена светлина. Со смирен свештеник кој се моли за тебе дење и ноќе и под неговиот епитрахил можете да ги избришете сите ваши погрешни правописи, да ги оставите сите товари на вашата душа и да летате лесно во вечните, ангелски, божествени светови.
Бог секој ден тропа на вратата на нашето срце. Со денови, месеци, години, цел живот. До последниот здив. И штета и неправедно што времето на нашиот живот ни поминува залудно. Без мир, без вера, без Бог, без вечна перспектива. Ајде да станеме, да го направиме одлучувачкиот чекор. Да му ја отвориме душата на Христос, да го исполниме целото наше постоење со светлина.
Нема повеќе изговори. Порано или подоцна, кога ќе се сретнеме со Него, нема да има изговори. Господ тогаш ќе ни каже: „ Чедо мое, цел живот, ти праќам знаци луѓе, постојано тропам на вратата на твоето срце...
Што направи чедо мое? Дали ме сакаше , посакуваше или ме игнорираше и ме оттурна? "
Да се потсетиме на ова и конечно да се разбудиме. Ти брате мој и ти самиот страдаш... Бог не повикува на средба во заедница со Него. Кој е нашиот одговор? Дали Го сакаме, Го посакуваме, Го бараме?
Христос Воскресе!
Source: https://poukinasvetitestarci.blogspot.com/2024/06/blog-post_21.html
