Нашиот молк нека биде молитва!

Тишината е злато! Впрочем, тоа е многу точно!

Многупати треба да молчите, не од кукавичлук туку од љубов и заштита.

Понекогаш молчењето е спасоносна благодат и за вас и за другата личност.

Кога да се зборува и кога да се молчи не е лесно да се одлучи. Тоа е резултат на дискриминација и треба многу работа. Можеби во некој случај требаше да молчиш, но зборуваше и имаше војна. Се разбира, се случува и спротивното. Не е лесно да се одлучи, но не е невозможно.   

Има случаи кога треба да молчиш во тој момент и после некое време да зборуваш и обратно. Особено во моментите на напнатост и лутина кога другиот не гледа или слуша, говорот не помага. „Молитвен молк“ е најдобриот лек.

Светите го имаа „молитвениот молк“. Однадвор молчеа, но внатре беа соединети со Христа, затоа нивното молчење „проговори“ и ги лекуваше срцата на луѓето. Тоа беше тишина не во држење и избегнување, туку во движење на љубов и исцелување.

Живееме во времиња кога врските се тешки, а тишината често е лек за лекување на ситуацијата. Особено ако случајно имаме токсична личност до нас, „молитвената тишина“ е клучот за да имаме смиреност и мир.

Многупати и самата тишина е дијалог. Да оставиш нешто да падне, како што вели народот, во некои случаи е спасоносно.

Колку пати сме молчеле и како да сме кажале се?

Колку пати сме молчеле со усни, а сме „зборувале со очи“? Одиме на Света Гора и многупати повеќе добивме од тишината на Светите отколку од многуте зборови. Оваа „молитвена тишина“ направи внатрешна операција на твоето срце, по што си почувствувал дека нешто се случило во тебе додека другиот не изговорил ни збор!!! Но, зборувај со своето срце со „молитвен молк“ што е суштина што произлегува од вежбањето и љубовта Христова.

Сето ова кога се прави со проникливост и како дух на молитва и љубов, може да спаси ситуација. Недискриминирано можете да го убиете дури и „те сакам“.

Многу е важно да го завршите денот и да заспиете без да бидете огорчени. Знајте дека нема некој кој изгубил сон затоа што сте го повредиле, но дека има луѓе кои ќе мислат на вас и нивните срца ќе се насмевнат затоа што сте им помогнале на некој начин. Колку е ова благословено!

Зборовите што излегуваат од нашата уста можат да прегрнат или убијат личност, па затоа е потребна проникливост. Тие можат да создадат неизлечива рана или печат на љубовта засекогаш. На говорот му треба уметност! Но кога  СТАНУВАШ љубов, тогаш што и да кажеш, што и да правиш, сè зборува и станува Христос! „...јас веќе не живеам, туку Христос живее во мене“ (Гал. 2:20)  ни вели апостолот Павле.

Вашиот поглед, вашиот живот, вашето одење, вашиот говор не само што зрачат со Христос, туку и ги преобразуваат другите.

Мора да бидеме внимателни. Да се ​​молиме и да го живееме Христос и потоа да кажеме неколку зборови, со грижа и љубов.

отец Спиридон Скутис