Пишува: Игумен Фотиј, манастир Св. Јоаким Осоговски
Возљубени во Господа браќа и сестри. Ние сите луѓе, членови на светата Православна Црква, го сочинуваме телото Божјо. Сите заедно ја сочинуваме заедницата на светиот Собор. Црквата се нарекува и собор на заедницата. А сите ние учествувајќи во овој свештен и таинствен собор ја претставуваме нашата вера и припадност. Во светата Црква сè е таинствено, поточно светотаинско. Сè што се остварува во нашата света Православна Црква, се остварува преку Светиот Дух, во телото Христово, во името Божјо. Ние членовите на нашата Црква, сите со своите различности, со различните служби кои ги имаме во општеството, со различните служби и во самата црковна заедница, ја остваруваме светата и славна Црква Божја.
Црквата е Божја Волја, пројавена како идеја во вечноста во Божјата слава. И пред да биде создаден светот, светата Црква бива втемелена во Синот Божји, во Неговата личност. Целиот свет е конципиран, втемелен, оформен во Синот Божји, во Неговата вечна личност. Целиот свет е создаден поради татковската Божја волја, светот да биде обожен, освештен во Синовската личност, во Богочовечката Христова личност, и воедно да биде принесен во Наднебесниот Божји жртвеник, во вечноста, во сопостоењето со Света Троица.
Сите ние во светата славна, прекрасна Црква Божја, го сочинуваме единството на телото Божјо, и единството на верата. Христос е нашиот Првосвештеник, Архијереј, Владика, преку Кого се остваруваме во заедницата во еднобитието. Тој е Главата на светата Негова Црква, Главата на Телото, носителот на нашата заедничка природа. Но, отсега па натаму, нашата природа не смее да постои во грешноста, во непокајаноста, во оттуѓеноста со Господа, затоа што кога веќе сме постанале дел од Господа; доколку Тој нè возљубил, посакал и постанал дел од нас, тогаш нашата свест треба да биде насочена кон Господа и кон таа Света и безгрешна Божја идеја; сите ние, во Телото Божјо, да бидеме спасени и вечно живи. Со својата трезвеноумност, самоукорувајќи се, постојано да пребиваме во покајанието, за да се пазиме од грешноста.
Но, секако и пред сè, да се пазиме од поделеноста, од раскинувањето на Тоа Тело Божјо. Доколку човекот не го пази својот живот од грешноста, тогаш се расипува самата човечка перцепција и полека и сигурно, заедницата ќе се распаѓа во меѓусебна поделеност. А она што е најстрашно, навистина е, тогаш кога светата заедница, почнува да се дели во меѓусебниот, грешен, човечки егоизам.
„Едно тело сте и еден Дух, како што сте и повикани кон една надеж на вашето звање“ (Ефес. 4, 4). И светиот Апостол Павле, великиот и славниот богосозерцател, нè укорува и поучува постојано за што треба да живееме и поради што сме повикани. Тој постојано ни го наговестува светиот Божји повик, во сите негови посланија кои ги упатува кон верниците на сите Божји Цркви. Тој ги составува овие прекрасни, суштински и темелни постулати на нашата вера. Та со неговите вистински темелни согледувања на верата Божја, ние сите се вдахновуваме и богоразмислуваме.
Тој, пребивајќи во Благодатта Божја, ги изразувал впечатоците на осветениот живот во Господа Исуса Христа. Та и денеска, сите ние во Црквата Божја, ги темелиме нашите вистински верски постулати, на павловите богооткриени, темелни, постулати на нашата вера. Кога велиме дека павловите поуки се бооткриени, сакаме да кажеме дека, Господ го просветува човечкиот ум, преку благодатта Божја, да ги поима чисто и непогрешно, Божјите вистини, така како што го просветлил умот на Савле, та после тоа постанал ревносен Апостол на верата, темелно живеејќи во непогрешната Божја наука на Богочовекот Исус Христос. Умот ја согледува Божјата вистина единствено тогаш кога е просветен и очистен од грешноста. Затоа сите сме повикани да живееме во трудољубие и во надеж.
„Еден е Господ, една вера и едно крштение, еден е Бог и Отец на сите, Кој е над сѐ, и преку сите, и во сите нас“ (Ефес. 4, 5-6). Во светото крштение на Богочовекот Исус Христос ние се крштеваме и ја исповедуваме Неговото крстна смрт. Крштевајќи се и прифаќајќи ја Неговата крстна смрт, ние се поистоветуваме со сите Христови страдања. Поистоветувајќи се, ја исповедаме верата на спасението. А преку Исуса Христа, ние Го исповедаме и Нашиот Бог Отец на Небесата, Кои е во сите нас. Преку Духот Божји, Бог Отецот пребива во нас, но и преку Богочовекот Исус Христос, Синот Божји.
Синот Божји вели во Светото Евангелие: „Кој ме видел Мене, Го видел Отецот“ (Јован 14, 9), „Верувајте Ми дека Јас сум во Отецот и Отецот е во Мене“ (Јован 14, 11). На ова место во Светото Евангелие, Христос им сведочи на Своите ученици дека Тој и Отецот се едно.
Света Троица ни се објави преку Синот Божји. Бог постана човек, постана еден од нас, за и ние преку Него да постанеме едно со Него. Причестувајќи се со Богочовекот Исус Христос, на Светата Литургија, во светата соборна задница на верата, ние сите постануваме Тело Христово. Затоа нашето единство во верата треба да е свето и безгрешно, трудејќи се да се чистиме сè повеќе од личните, егоистични, саможиви потреби. Доколку единствената Божја потреба била да ни ја покаже и докаже Својата безгрешна љубов, тогаш и сите ние, сплотени помеѓу себе во таа вечна Божја љубов, да сопостоиме во несебичната и единствена коегзистенција на взаемната љубов.
Бог е љубовта и ние сопостоејќи во љубовта, уште денеска да се возљубиме помеѓу себе, за да продолжиме да живееме вечно во љубовта. Еве денеска докажувајќи ја оваа темелна вистина, сите ние ја сведочиме безвременската и вечна догма на нашата вера. Денеска докажувајќи, исповедајќи, го изразуваме вистинското Божјо дело, но го докажуваме и своето дело учествувајќи во оваа догматска вистина.
Денешното Свето Евангелие, кое го прочитавме на Светата Литургија, на самиот почеток вели: „А кога Исус чу дека Јован е предаден, отиде во Галилеја“ (Матеј 4, 12). Кога Светиот ангелоподобен Јован бива затворен од Римјаните во темница, тогаш Исус Христос оди во Галилеја да ја започне Својата Света проповед. Христос ја продолжува Божјата Волја да ја проповеда Својата наука.
Христос доаѓа да проповеда „во пределите Завулонови и Нефталимови“ (Матеј 4, 13), во незнабожечката Галилеја. Ова Христово одење да проповеда во таа земја, било пророкувано уште во Стариот Завет кај пророкот Исаија (Исаија 9, 1). Тука се вели дека луѓето кои живееле во таа земја биле грешни и незнабожни. Ете Господ не се згрозил од грешните луѓе, па оди лично да ја проповеда својата мирна наука. Тој го проповедал Својот мир за да го остварат луѓето повторно сојузот со Бога. Народот отпаднал од Бога, но Господ сепак не го остава своето создание, па лично во тело, оди да проповеда и да сведочи.
Светиот Јован го започнал проповедањето на непосредното Христово доаѓање, но еве сега, Самиот Господ во тело, оди да се објави на Својот народ. Но Господ сепак прво оди кај Своите Кои Го отфрлиле со своите гревови. Тоа значи дека Господ љуби безвременски, постојано и вечно, Неговата љубов не е временска и не се пројавува повремено и непостојано. Дури и кога човекот ќе Го заборави Господа, Господ никогаш не го заборава човекот. Затоа што творбата која што Тој ја создал, се создава прво во вечната Божја идеја и во Неговата Света волја. Па следствено, тоа што е Божја вечна идеја, тоа што е Божја волја, никогаш нема да биде оставено и заборавено, или пак уништено. Тоа што е Божја творба, тоа е создадено, за да постои вечно. Бог создава во Својата љубов, па следствено, Својата љубов Тој ја дели и шири постојано вечно без количина.
„Оттогаш Исус почна да проповеда и да говори: Покајте се, зашто се приближи царството небесно!“ (Матеј 4,17). Исус продолжува да проповеда таму каде што престанал свети Јован. Со истите Јованови зборови, продолжува Христос да проповеда, надоврзувајќи се на Јовановиот пророчки авторитет.
Она што е најважно за Бога е човечкото покајание. Со покајанието сите ние правиме почеток во верата наша. Додека не започнеме да се каеме, не можеме да ја примиме Божјата наука. Со покајанието ние ја чистиме извалканата совест во душата наша, подготвувајќи ја да дојде очистителното дејство на благодатта Божја, за да ја очисти и освети, за да ја подготви душата за соединението со нејзиниот Творец. Од Творецот отпадната во гревот, но преку покајанието, повторно, преку верата во Синот Божји, прочистена и повратена во првобитното, наменето достоинство во Рајот.
Но, секако, не е доволно само покајанието, туку со добродетелниот трудољубив начин на живот, нашата цел е Причестувањето со нашиот Господ Исус Христос. Се причестуваме лично и индивидуално сами, но живееме во заедницата и со вечната цел да живееме во вечната заедница. Преку заедницата се спасуваме. Во заедницата исповедаме, во заедницата се остваруваме како битија. Верникот живее во радоста на сите верници. Сите различни по многу надворешни параметри, но во Духот Божји сме сите исти. Сите различни по надворешните карактеристики, но исти во едното Тело Божјо кое го примаме во себе. Примајќи Го во себе Вечниот Бог, ние образуваме Христоцентрична заедница. Христос е нашиот животен центар. Центарот нè воздигнува кон Небото, како што нашата глава стои на рамената, така и Христос е главата на црковното Тело, затоа што Тоа е Неговото Тело.
За многу години!
Source: https://liturgija.mk/pouka/propovedi/nedela-po-bogojavlenie/
